AŞKKK


Toplum, kültür ve yaşadığımız türlü türlü şeylerle birlikte farkında olmadan benliğimizde bir profil oluşur. 
 İlk gördüğünde içinde değişik duygular oluşmaya başlar. İçinden 'Hıı işte bu' dersin. Hayatın boyunca aradığın kişiyi bulmuşsun gibi gelir.
   Görmek için her gün türlü türlü oyunlar çevirerek karşılaşmaya çalışırsın. İlk merhaba için; gece başını yastığa koyduğunda (çünkü gece yarıları insan kalabalıktan uzaklaşır ve kendini dinleme fırsatı bulur.) türlü türlü planlar kurar, lafa ilk nasıl başlayacağını yüz kere ya da bin kere kafanda kurup kurup değiştirirsin. Bunları düşünürken uyuyakalırsın. Sonraki gün, ilk karşılaştığın zaman ki hislerini tekrar hissetmeye başlarsın. Türlü türlü hayaller kurup onunla; hayat hakkında konuşmayı, el ele tutuşup gezmeyi, içki içmeyi, evlenmeyi, biraz daha ileri gidip sevişmeyi bile düşünürsün. Hatta çocuklarınızın nasıl olacağını bile düşünürsün ve yine uyuyakalırsın. Böyle böyle tam olarak aşık olursun.
Sonunda yüreğinin hissini nefesinle birleştirmeyi başarıp ilk 'merhaba'yı ağızdan çıkarırsın. Zamanla, sohbeti devam ettirmek için neler neler yapmazsın ki. Ama sohbet bir türlü ilerlemez...
O bir maraton koşucusu gibi gelip hayatında ilk sıraya oturmuştur. Ondan başka her şey sana sıradan, boş gelir; o olmazsa sanki yaşamanın hiçbir anlamı yokmuş gibi. O zaman da gece başını yastığa koyduğun zaman ağlayarak uyuyakalırsın.
   Unutmak ister ama unutamazsın. Sadece unutmak için çabalarsın; kuyuya düşmüş bir hayvan gibi. Tam kuyunun ucuna gelirsin ki hiç olmadık yerde karşına çıkar ve kuyunun en dibine tekrar düşersin. İntihar etmeyi bile düşünürsün ilk defa. Gücünü toplayıp kuyunun dibinden yine çıkmayı denersin ve yine düşersin en dibe. Bu böyle birkaç kez devam eder. Senin yerinin orası olduğunu, siktiğimin hayatı, kemiklerini kıra kıra öğretmiştir. Yıllar sonra çıksan dahi vücudunun yarısı o kuyunun dibinde kalmıştır. 
    En kötüsü de ne biliyor musun? Senin bu yaşadıklarının onun için hiçbir şey ifade etmiyor olması. O kendi keyfine göre hayatını devam ettiriyordur. Senin ona yaptıklarına karşı gülüyor, alay bile ediyordur...
   Yıllar sonra, ilk gördüğün yerde, hayal ettiğin gibi görürsün ama bir adamla. İlk gördüğün zaman ki hissettiklerini hissedersin ama o his artık kendini acıya bırakmıştır. Çünkü vücudunun yarısı o çukurda kalmıştır. Gözlerin hafiften dolmaya başlar ve geçip gider önünden bir yabancı gibi.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

ARADA KALMAK

Resim
   Bazen delice yaşamak, bazen de bir dakika bile yaşayacak gücü kendimde bulamıyorum. Belki de ölmek en iyi çözümdü hayatta. Belki de değil bilmiyorum. Bilsem belki yapardım da bana göre doğru olanı. Belki de yaptığım şey bana göre doğru olan o idi. Belki değildi de. Doğru zaten kişiden kişiye değişen bir olgu değil mi ki? Ne yapmam lazım şimdi benim nasıl yaşamam lazım ya da yaşamamam. Hangisine karar vermem lazım. Tabi hemen yaşamaya bağlanmak lazım dediğinizi duydum gibi. Niye bağlanmam lazım ki sebebi ne? Beni bağlayan şey ne? Belki de ölümden korktuğumuz için bizi hayata bağlayan şeyleri biz kendimiz oluşturuyoruz. Niye oluşturuyoruz? Yaşamayalım ölelim hepimiz? Hayatımızda oluşturduğumuz şeyler hep yaşamak ve ölümden korktuğumuz için değil mi zaten? İnsan niye ölümden korkar ki? Bilinmezlik olabilir mi? Ona bakarsak yaşamakta da bir bilinmezlik var. Ama yaşamakta az olsa da yarının ne olacağını kestirebiliyoruz ama ne kadar işte. Hayata bağlayan belki bu küçücük umuttur. Be
Devamı

BİZ ASLINDA İKİ KİŞİYİZ

     İç sesim peşimi bırakmıyor yine. Biz ne güzel anlaşıyoruz onunla. Bana destek olan o aslında bazen de ben ona destek oluyorum.       Yine bir gün tartışıyoruz bu halimizin ne olacağı hakkında o konuşuyor ben dinliyorum ama ben konuştuğumda genelde o dinlemiyor müdahale ediyor hep " Yok öyle değil deyip duruyor."      O beni hayallerle ve yarının umuduyla ayakta tutmaya çalışıyor ama benim realistliğim ön plana çıkıyor. Ben hayat acılarla dolu diyorum.  O yok tuturmuş yarın her şey daha iyi olacak deyip duruyor.     Diyorum bak sana anlatayım hayat niye acılarla dolu olduğunu düşünüyorum;  çocukluğunu düşün biraz.  Nerde büyüdük biz köyde ve mutlu değildik orada şehre gittiğimiz zaman parklarla, arabalarla dolu bir yer ayrıca internet kafeler, oyun alanları bir sürü şey bize cennet gibi geliyordu. Ne oldu sonra büyüyüp çıktık köyden şehire yerleştik, bu sefer o cennet bize sıradan bir yer haline geldi. Ayrıca aynı zamanda okul biter üniversiteye gidip mutlu oluruz hayalin
Devamı

İNCE ÇİZGİ

Resim
     Ölüm!!!    İnsanoğlunun yıllarca kafa yorduğu bir kavram ve daha da kafa yormaya devam ediyor. Masallar “Bir varmış bir yokmuş” ile başlar. Fakat biz o zaman çocuktuk fark edemezdik bu ayrıntıyı hatta bu cümleyle başladığı için aramızda bir dalga konusu haline gelmişti. “Eee neymiş bir varmış bir yokmuş başka” der geçerdik. Masallarda bu büyük cümleyi yerleştirmekte de yaşadığımız coğrafyanın ne kadar acılarla yoğrulduğunun bir göstergesidir.    Bende şimdi tam bu cümlenin bulunduğu ince çizgide yürüyorum. Nitekim bütün canlılar bu çizgide fakat bunu bilinçli olarak düşündüğümüz zamanlar çok az. Bunu düşünmek ne kadar anlamlı ya da anlamsız bilmiyorum.    Çoğu planlarımız yarın için fakat biz yarın var olacak mıyız? Orası muamma. Hayatın çoğu şeyi zaten yarının umudu üzerine kurulu. Biz yoksak yarın da yok. Fakat bu yarın için neler yapılmıyor ki. Ömer Hayyam’ın “Ben olmayınca bu güller, bu serviler yok.   Kızıl dudakla, mis kokulu şaraplar yok.   Sabahlar, akşamlar, s
Devamı