tuncayakın

   Belki de kimseye anlatacak bir şeyim yoktu. Bu cümleyle insan ne anlar. Aslında kendisi, ne hissediyorsa onu anlar. Yani yazılan kişinin anladığını kimse anlamaz. Yazılan çoğu şeyde öyle değil midir? Yazar bambaşka duygu ve düşüncelerle yazar ve okuyan insanlar bambaşka şeyler hisseder. Bundan dolayı derler kitaplar yayınladık sonra birey olurlar ve kendi ayakları üzerinde yürümeye başlarlar. Kim söylemişse çok doğru söylemiş.     Hayatta yaşadığın acılar da böyle değil midir? Senin yanında büyük bir sıkıntı olan, başka insanların yanında çok basit ve önemsiz olabilir. Onun için insan bazen dikkate alınmadığı için üzülür bile. Buna gerek var mı sizce? Toplumsal bir varlıksak, tek dünya yoktur. Birçok dünya vardır. Her kafa ayrı bir dünyadır. Bundan dolayı anlaşılmamak insanı üzmemeli bence? Ama üzer çoğu zaman. Çünkü insan hep anlaşılmak ve onaylanmak ister. Niye olduğunu inanın bende bilmiyorum. İnsan bir elbiseyi mağazadan sevmeyerek aldığı zaman bile “ooo elbisen ne güzel” de

  Bazen insan hiçbir şey yapmak istemez ya da ne yaparsa o içindeki can sıkıntısı geçmez. İşte bende o günlerden birini yaşıyorum. Sabah kalkıp her zaman yaptığım şeyleri yapmakla başladım. Ama kahvaltı yapmayı bıraktım artık. Fazla geliyor üç öğün yemek. Yapabilirsem hiç yemeyeceğim. Bir de bugün yorgun olarak uyandım. İnsan uyuduğunda dinlenmiş bir şekilde kalkar ama ben yorgun olarak uyanıyorum çoğu zaman. Hatıralar ve düşünceler uyanıkken beynime hücum etmeyi az buluyorlar demek, uykuda da rahat vermiyorlar.     Bir şekilde akşam oldu ve her zamanki mekâna, yatağıma geldim. Aynı şey hala devam ediyordu. Uzandım, bir şeylerin değişmesi için hiç bir şey değişmedi ama. Kendimi birden çocukların ana rahminde duran pozisyonunda buldum yatağımda (ayaklar karın içine toplanmış şekilde). Acaba anne karnına geri dönmek mi istiyordum. Bilmiyorum. Aslında hiç de fena olmazdı. Ama bu mümkün değil tabi.     Düşüncelerim anılar arasında gezinmeye başladı. Her anı ayrı bir acı veriyordu. An