İÇ SIKINTI


  Bazen insan hiçbir şey yapmak istemez ya da ne yaparsa o içindeki can sıkıntısı geçmez. İşte bende o günlerden birini yaşıyorum. Sabah kalkıp her zaman yaptığım şeyleri yapmakla başladım. Ama kahvaltı yapmayı bıraktım artık. Fazla geliyor üç öğün yemek. Yapabilirsem hiç yemeyeceğim. Bir de bugün yorgun olarak uyandım. İnsan uyuduğunda dinlenmiş bir şekilde kalkar ama ben yorgun olarak uyanıyorum çoğu zaman. Hatıralar ve düşünceler uyanıkken beynime hücum etmeyi az buluyorlar demek, uykuda da rahat vermiyorlar. 
   Bir şekilde akşam oldu ve her zamanki mekâna, yatağıma geldim. Aynı şey hala devam ediyordu. Uzandım, bir şeylerin değişmesi için hiç bir şey değişmedi ama. Kendimi birden çocukların ana rahminde duran pozisyonunda buldum yatağımda (ayaklar karın içine toplanmış şekilde). Acaba anne karnına geri dönmek mi istiyordum. Bilmiyorum. Aslında hiç de fena olmazdı. Ama bu mümkün değil tabi. 
   Düşüncelerim anılar arasında gezinmeye başladı. Her anı ayrı bir acı veriyordu. Anılar hep insana acı verir; kötü ve iyi anılar vardır insanın hayatında. İyi anılar; bittiği ve bir daha yaşanma ihtimali olmadığı için (çünkü her şey zamanında yaşanır. Geçen geçmiştir. Tabi acılar, çoğu zaman delip geçer. Etkisi her zaman devam eder.) üzülür insan. Kötü anıları da; düşündüğünde, bir nevi bir daha o kötü anıları yaşadığı için acı çeker insan. Bende tam olarak bunu yaşıyordum işte. 
 Sonra dışarı attım kendimi. Boş boş yürümeye başladım sokaklarda. Bir anda kendimi tekel bayinin önünde buldum. Niye ayaklarımın beni oraya getirdiğini kısa sürede çözdüm. İki bira kapıp geldim. İlk başta soğukta içmeyi düşündüm. Ama sonra düşündüm hayattan tam olarak vazgeçmemişim, yemedi götüm. 
  Eve geldim. Bu sefer yatağa değil, masa başına oturdum. Bilgisayarı ve biramı açtım. Sonra youtube'da “tutuşur dizelerim” şarkısını açtım Ahmet KAYA’dan. Bunun ile birlikte bu dizeleri yazmaya başladım. Ama içimdeki ki sıkıntı bir nevi çözüldü. Yazmak şimdilik bir nevi kurtarıyor beni. O da umarım bir gün bırakmaz bizi her şey gibi. 

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

ARADA KALMAK

Resim
   Bazen delice yaşamak, bazen de bir dakika bile yaşayacak gücü kendimde bulamıyorum. Belki de ölmek en iyi çözümdü hayatta. Belki de değil bilmiyorum. Bilsem belki yapardım da bana göre doğru olanı. Belki de yaptığım şey bana göre doğru olan o idi. Belki değildi de. Doğru zaten kişiden kişiye değişen bir olgu değil mi ki? Ne yapmam lazım şimdi benim nasıl yaşamam lazım ya da yaşamamam. Hangisine karar vermem lazım. Tabi hemen yaşamaya bağlanmak lazım dediğinizi duydum gibi. Niye bağlanmam lazım ki sebebi ne? Beni bağlayan şey ne? Belki de ölümden korktuğumuz için bizi hayata bağlayan şeyleri biz kendimiz oluşturuyoruz. Niye oluşturuyoruz? Yaşamayalım ölelim hepimiz? Hayatımızda oluşturduğumuz şeyler hep yaşamak ve ölümden korktuğumuz için değil mi zaten? İnsan niye ölümden korkar ki? Bilinmezlik olabilir mi? Ona bakarsak yaşamakta da bir bilinmezlik var. Ama yaşamakta az olsa da yarının ne olacağını kestirebiliyoruz ama ne kadar işte. Hayata bağlayan belki bu küçücük umuttur. Be
Devamı

BİZ ASLINDA İKİ KİŞİYİZ

     İç sesim peşimi bırakmıyor yine. Biz ne güzel anlaşıyoruz onunla. Bana destek olan o aslında bazen de ben ona destek oluyorum.       Yine bir gün tartışıyoruz bu halimizin ne olacağı hakkında o konuşuyor ben dinliyorum ama ben konuştuğumda genelde o dinlemiyor müdahale ediyor hep " Yok öyle değil deyip duruyor."      O beni hayallerle ve yarının umuduyla ayakta tutmaya çalışıyor ama benim realistliğim ön plana çıkıyor. Ben hayat acılarla dolu diyorum.  O yok tuturmuş yarın her şey daha iyi olacak deyip duruyor.     Diyorum bak sana anlatayım hayat niye acılarla dolu olduğunu düşünüyorum;  çocukluğunu düşün biraz.  Nerde büyüdük biz köyde ve mutlu değildik orada şehre gittiğimiz zaman parklarla, arabalarla dolu bir yer ayrıca internet kafeler, oyun alanları bir sürü şey bize cennet gibi geliyordu. Ne oldu sonra büyüyüp çıktık köyden şehire yerleştik, bu sefer o cennet bize sıradan bir yer haline geldi. Ayrıca aynı zamanda okul biter üniversiteye gidip mutlu oluruz hayalin
Devamı

İNCE ÇİZGİ

Resim
     Ölüm!!!    İnsanoğlunun yıllarca kafa yorduğu bir kavram ve daha da kafa yormaya devam ediyor. Masallar “Bir varmış bir yokmuş” ile başlar. Fakat biz o zaman çocuktuk fark edemezdik bu ayrıntıyı hatta bu cümleyle başladığı için aramızda bir dalga konusu haline gelmişti. “Eee neymiş bir varmış bir yokmuş başka” der geçerdik. Masallarda bu büyük cümleyi yerleştirmekte de yaşadığımız coğrafyanın ne kadar acılarla yoğrulduğunun bir göstergesidir.    Bende şimdi tam bu cümlenin bulunduğu ince çizgide yürüyorum. Nitekim bütün canlılar bu çizgide fakat bunu bilinçli olarak düşündüğümüz zamanlar çok az. Bunu düşünmek ne kadar anlamlı ya da anlamsız bilmiyorum.    Çoğu planlarımız yarın için fakat biz yarın var olacak mıyız? Orası muamma. Hayatın çoğu şeyi zaten yarının umudu üzerine kurulu. Biz yoksak yarın da yok. Fakat bu yarın için neler yapılmıyor ki. Ömer Hayyam’ın “Ben olmayınca bu güller, bu serviler yok.   Kızıl dudakla, mis kokulu şaraplar yok.   Sabahlar, akşamlar, s
Devamı