İNSANLAR VE BEN

   

   İnsanlar arasında kendimi hep yalnız hissediyorum. Niye de bilmiyorum. Aslında az çok tahmin ediyorum. Onlar mutluluk olarak gördüklerini ben görmüyorum galiba. İnsanlar hep kendini kandırıp, mutlu olma derdindeler. Ya da içgüdülerin kölesi olma konusunda baya başarılılar. Niye içgüdüleri ile savaşsınlar ki ne gereği var demi. İçgüdüsel hareket edildiğinde yol belli. Niye yeni bir yol oluşturmaya çalışsınlar ki. O zaman insan hayvandan ne farkı kalır? Hayvanlarda içgüdüleri ile hareket ediyor.

   İnsanlar sürü psikolojisini çok iyi uyguluyor. Çünkü sürü psikolojisi ile hareket etmek en iyisi, düşünme yok. Düşünme yoksa, acı da yok. İnsanların istediği de bu değil mi zaten. Acı yoksa nasıl hayatı öğreneceğiz bilgisi olan varsa bana da söylesin...

   İnsanlardan nefret ediyorum. Tek başıma yaşamak istiyorum. Tek başıma yaşamazsam bende onlar gibi sürü psikolojisine kaptıracağım kendimi. İstemiyorum kardeşim istemiyorum öyle mutluluk kalsın...

  Tek başına yaşamak için ne yapmamız lazım? Hadi tek başına yaşayayım dediğin zaman hemen olmuyor. Her kafadan bir ses. Belki biraz bencil olmak lazım. Kimseyi takmadan çekip gitmek. Rezil olmak, aç kalmak, sokakta yaşamak ama sonunda tek başına yaşamayı öğrenmek.

   Keşke bir ilaç olsa da insanı istediği karaktere sokabilse. İnsanlar istediği kişiliğe bürünse. Fazlası zehir etkisi yapıp, öldürsün insanları. Nasıl olur sizce insanlar iyiyi mi yoksa kötüyü mü seçer ne dersiniz? Bence yine kötüyü seçerler. Kötülük olmadan insan yaşayamaz hep bir tarafları eksik kalır. Düzende devam etmez. Kötülük olmadan düzen kurulmaz. İnsanlar idare edilemez.

   İlaç değil, sihir olsa bile bu dünya kötülükten kurtulmayacak. İnsan ırkı devam ettikçe, düzeltmek için çabalayacağız. Aynı zamanda insan ırkı devam ettikçe kötülükte bitmeyecek. Dünya'nın düzelmesi hep umutta kalacak...