tuncayakın

   İnsana bazen her şey boş gelir ya bende o psikolojideyim şimdi tam olarak. Geçmişim zaten doğru dürüst geçmemiş onu bir kenara bırakıyorum, geleceğe bakalım diyorum orada da bir bok yok. Şimdi nasıl bile bilirsin diyeceksiniz. Az çok tahmin edebiliyorum etrafımdaki insanların hayatlarını gözlemleyerek.     Hadi bir işim var ne yapıyorum peki o işle. Küfür ederek işe gidip küfür ederek geliyorum. O işi ne için yapıyorum peki üç kuruş para için ve onu aldığım zaman mutlu olacağımı zannediyorum. Elde var büyük bir sıfır.     Nereye elimi atsam elimde kalıyor işte. Her şeyde bir bokluk var ne yapalım. Kafama sıkmak en mantıklı şey olur aslında. Onuda beceremiyorum.     Acaba insan niye ölümünden korkar?    Bir sonraki nesle, neslimizi aktarmak olabilir mi? Peki öyle ise bilinçli olarak insan bunu yenebilir mi? Düşünce ile olsaydı. İnsanların geneli intihar ederdi demi. Çünkü hiç kimse hayatından memnun değil. Acaba neslimizi devam ettirme isteği içgüdümüzde mi var?   B

   Gitmek ya da kalmak nasıl olur bu işi cidden bilmiyorum. Ne gidebiliyorum ne de kalabiliyorum. Ne bok yapacağımı bende bilmiyorum. Ne yapacağım amına koyduğumun dünyasında ne ne!!!!. Kendimi yapa yalnız hissediyorum. En yakın olanlar bile biliyorum belli bir yere kadar kalacaklar yanımda. Olur, birisinin keyfini bozmaya başladım mı ayrılacak hepsi yanımdan. O zaman insan bu dünyada yalnız değil de nedir peki? Yok, ben seni yalnız bırakmam, yok bilmem neler hepsi hikâye gibi geliyor bana.     Yalnız yaşamayı mı öğrenmemiz lazım acaba. Yoksa kimseye bağlanmamayı mı? Yalnız yaşamayı öğrendiğimiz zaman kimseye bağlanmama gereksinimi duymuyor musun zaten? Bütün bu sıkıntılar çekmemiz hep yalnız kalmaktan korktuğumuz için olmasın? Fakat niye yalnız kalmaktan korkuyoruz ki? Gerçeklerle yüzleşmek olmasın? Çünkü biz hep kendimizi kandırma eğilimindeyiz. Beynimiz öyle çalışıyor gibi.     Ne yapacağız şimdi hangi yolu seçeceğiz? Birisine bağlanmayı mı, yoksa yalnız yaşamayı mı öğrens