YAŞAYARAK ÖLMEK

   İnsana bazen her şey boş gelir ya bende o psikolojideyim şimdi tam olarak. Geçmişim zaten doğru dürüst geçmemiş onu bir kenara bırakıyorum, geleceğe bakalım diyorum orada da bir bok yok. Şimdi nasıl bile bilirsin diyeceksiniz. Az çok tahmin edebiliyorum etrafımdaki insanların hayatlarını gözlemleyerek. 
   Hadi bir işim var ne yapıyorum peki o işle. Küfür ederek işe gidip küfür ederek geliyorum. O işi ne için yapıyorum peki üç kuruş para için ve onu aldığım zaman mutlu olacağımı zannediyorum. Elde var büyük bir sıfır. 
   Nereye elimi atsam elimde kalıyor işte. Her şeyde bir bokluk var ne yapalım. Kafama sıkmak en mantıklı şey olur aslında. Onuda beceremiyorum. 
   Acaba insan niye ölümünden korkar? 
  Bir sonraki nesle, neslimizi aktarmak olabilir mi? Peki öyle ise bilinçli olarak insan bunu yenebilir mi? Düşünce ile olsaydı. İnsanların geneli intihar ederdi demi. Çünkü hiç kimse hayatından memnun değil. Acaba neslimizi devam ettirme isteği içgüdümüzde mi var? 
 Bilinmezlik olabilir mi peki? Bu bilinmezliği, bilinçli olarak düşünür insan. Hayvanlarda bu bilinçli düşmek yok. O zaman onlar intihar eder mi? Bilmiyorum belki ediyorlardır. 
   Peki inançlar olabilir mi? Onlarda olabilir elbette. 
 Her ne boksa işte kurtulamıyorum bu amına koyduğum hayatından. 
   Ben fiziksel olarak hayattan kurtulamıyorum ama, düşünce olarak kurtaracağım kendimi hayattan. Bu da bir nevi ölmek değil mi.          İlk önce buna, umudu keserek başlamak lazım. Her bok onun başının altından çıkıyor. Onu başardım mı yolun büyük bir kısmını geçtik demektir. Sonra gelecekten bir şey beklememek. Fakat umut olmadan bir nevi bunu da halletmiş olacağım. Hep yarın diyor bu umut. Belki insanın intihar edememesinin sebebi budur. Yarın da dünün bu günü değil mi? Eee ne olmuş değişmiş mi bok!! Yok. 
  Umudu kestikten sonra ilk işim sevmeyi de bırakmak olacak. Hiçbir şeyi sevmeyeceğim. Robot gibi olmam lazım sevme konusunda. Bu da yolun büyük bir kısmı demek. 
   En son düşünmeyi de bıraktım mı bu iş tamam. Bunu yapabilir miyim, onu bilmiyorum işte. Sanırım bu düşünme işi bozacak. Ama onu da halledeceğim. 
   Umut ile sevgi hallettim mi çoğu bitmiş olacak zaten. Başlıyorum ben bu işe sizi bilmem.

  Hadi iyi geceler başarılar diliyorum hepinize yaşamak konusunda.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

ARADA KALMAK

Resim
   Bazen delice yaşamak, bazen de bir dakika bile yaşayacak gücü kendimde bulamıyorum. Belki de ölmek en iyi çözümdü hayatta. Belki de değil bilmiyorum. Bilsem belki yapardım da bana göre doğru olanı. Belki de yaptığım şey bana göre doğru olan o idi. Belki değildi de. Doğru zaten kişiden kişiye değişen bir olgu değil mi ki? Ne yapmam lazım şimdi benim nasıl yaşamam lazım ya da yaşamamam. Hangisine karar vermem lazım. Tabi hemen yaşamaya bağlanmak lazım dediğinizi duydum gibi. Niye bağlanmam lazım ki sebebi ne? Beni bağlayan şey ne? Belki de ölümden korktuğumuz için bizi hayata bağlayan şeyleri biz kendimiz oluşturuyoruz. Niye oluşturuyoruz? Yaşamayalım ölelim hepimiz? Hayatımızda oluşturduğumuz şeyler hep yaşamak ve ölümden korktuğumuz için değil mi zaten? İnsan niye ölümden korkar ki? Bilinmezlik olabilir mi? Ona bakarsak yaşamakta da bir bilinmezlik var. Ama yaşamakta az olsa da yarının ne olacağını kestirebiliyoruz ama ne kadar işte. Hayata bağlayan belki bu küçücük umuttur. Be
Devamı

BİZ ASLINDA İKİ KİŞİYİZ

     İç sesim peşimi bırakmıyor yine. Biz ne güzel anlaşıyoruz onunla. Bana destek olan o aslında bazen de ben ona destek oluyorum.       Yine bir gün tartışıyoruz bu halimizin ne olacağı hakkında o konuşuyor ben dinliyorum ama ben konuştuğumda genelde o dinlemiyor müdahale ediyor hep " Yok öyle değil deyip duruyor."      O beni hayallerle ve yarının umuduyla ayakta tutmaya çalışıyor ama benim realistliğim ön plana çıkıyor. Ben hayat acılarla dolu diyorum.  O yok tuturmuş yarın her şey daha iyi olacak deyip duruyor.     Diyorum bak sana anlatayım hayat niye acılarla dolu olduğunu düşünüyorum;  çocukluğunu düşün biraz.  Nerde büyüdük biz köyde ve mutlu değildik orada şehre gittiğimiz zaman parklarla, arabalarla dolu bir yer ayrıca internet kafeler, oyun alanları bir sürü şey bize cennet gibi geliyordu. Ne oldu sonra büyüyüp çıktık köyden şehire yerleştik, bu sefer o cennet bize sıradan bir yer haline geldi. Ayrıca aynı zamanda okul biter üniversiteye gidip mutlu oluruz hayalin
Devamı

İNCE ÇİZGİ

Resim
     Ölüm!!!    İnsanoğlunun yıllarca kafa yorduğu bir kavram ve daha da kafa yormaya devam ediyor. Masallar “Bir varmış bir yokmuş” ile başlar. Fakat biz o zaman çocuktuk fark edemezdik bu ayrıntıyı hatta bu cümleyle başladığı için aramızda bir dalga konusu haline gelmişti. “Eee neymiş bir varmış bir yokmuş başka” der geçerdik. Masallarda bu büyük cümleyi yerleştirmekte de yaşadığımız coğrafyanın ne kadar acılarla yoğrulduğunun bir göstergesidir.    Bende şimdi tam bu cümlenin bulunduğu ince çizgide yürüyorum. Nitekim bütün canlılar bu çizgide fakat bunu bilinçli olarak düşündüğümüz zamanlar çok az. Bunu düşünmek ne kadar anlamlı ya da anlamsız bilmiyorum.    Çoğu planlarımız yarın için fakat biz yarın var olacak mıyız? Orası muamma. Hayatın çoğu şeyi zaten yarının umudu üzerine kurulu. Biz yoksak yarın da yok. Fakat bu yarın için neler yapılmıyor ki. Ömer Hayyam’ın “Ben olmayınca bu güller, bu serviler yok.   Kızıl dudakla, mis kokulu şaraplar yok.   Sabahlar, akşamlar, s
Devamı