tuncayakın

     Bazen yaşamak, bir an erken bir şekilde ölümümü istiyorum. Ama cesaret edip ölemiyorum. Niye yaşadığımı da çok düşünüyorum ama bir türlü bulamıyorum. Ne ölebiliyorum ne de yaşayabiliyorum arada kalmışım işte. Ne olacak bende tam olarak bilmiyorum. Keşke ölsem diyorum. Düşünüyorum da ilerde yaşayacağım hayatında hiçbir anlamı yok. Şimdiki sıkıntılar bitecek başka sıkıntılar başlayacak böyle böyle hayat bitip gidecek. Biz de mutluluğu umut ederek ya da her şeyi kabullenmiş bir şekilde ölüp gideceğiz. Ama insanlar bunu hiçbir şekilde kabul etmek istemiyoruz. Böyle düşünen insanlara da melankolik deniliyor işte. Bence melankolik olmak hiçte kötü bir şey değil. Gerçeklerle yüzleşmek demektir. Bize hep kötü olarak öğretilmiş.    Normal düşünmemek her zaman toplum tarafından dışlanmak demektir. Ya da hasta olarak görmek. Onlar mı hasta yoksa biz mi orasına da siz karar verin. Baştan söyleyeyim bu hastalıksa ya da değilse her türlü kabulüm ben bu yolu seçtim hayatta, sonucu nereye

  Bazen her şeyi kafamda planlayıp, uygulamaya başlıyorum. Her şey planladığım gibi gidiyor sevdiğim şeylerle uğraşıyorum. Sonra öyle şeyler yaşanıyor ki planladığın her şey sana boş gelmeye başlıyor. Çünkü planladığın ve hayal ettiğin hayat ile dışarıdaki hayat zıt yönde ilerliyor. Hangisini yaşayacağın konusunda kararsız kalıyorsun. Başta hayal ettiğin hayatı yaşamak istiyorsun. Bunun için çabalıyorsun.     Benim hayalimdeki hayat genelde sabah dinç bir şekilde kalkıp, güzel ve hafif bir kahvaltı yapmak. Daha sonra gündemi takip etmek. Savaş haberleri, tecavüz, kadına şiddet, din için birbirini öldüren, bilmiyorum bugün hangi gazeteci ya da siyasetçi cezaevine atıldı gibi haberleri duymamak. Herkesin özgür yaşadığı birbirine saygı duyduğu haberler okumak. Sonra hobim olan kitapları okumak, bir şeyler yazmak böylece gece olup güzel ve gelecek sıkıntısı yaşamadan kendimi yatağa atıp uyumak var.     Sabah alarm sesi ile uyandım. Alarmı beş dakika erteleyip geri uyudum. İkinci a