YAŞAMAK



  Yaşamak neydi; Karın tokluğu mu? Çalışmak ya da? Aşk mıydı? Acı çekmek? Mutlu olmak? Neslini sürdürmek?...
  Karın tokluğu dersek yemek yemek için mi yaşıyorduk yoksa yaşamak için mi yemek yiyorduk? İlk atalarımız yaşamak için yiyorlardı. Sonra beyinleri gelişip yiyecekleri sakladılar. Yanındaki insanlar açlıktan ölürken o kendisi ve ailesi için diğer seneleri düşünmeye başladı. Bencillik bununla başlamış oldu böylece. Şimdi ise üst seviyelere çıkmaya başladı. Artık yaşamak için değil yemek için yaşamaya başladık.
  Çalışmak için dersek yine kendini doyurmak ve neslini devam ettirmek için çalışıyordu. Sonra kapitalizmle birlikte en üst seviyeye çıkmaya başladı çalışmak. İnsanları ömür boyu çalıştırmak için türlü türlü oyunlar çevrildi. Artık insanoğlu niye çalıştığını bile unutmaya başladı.
  Aşk yıllardan beri insanoğlunun elinde kalan ve son zamanlara kadar en az tahribata uğrayan şeydi. Ama artık modern toplumda aşk bile doğru dürüst yaşanmamaya başlandı. Her zamanki gibi kapitalizm buraya da sarmıştı. Aşk eşittir para oldu. Artık insanlar aşkı rahat hayat sürmek, mutlu olmak için kullanmaya başladılar. Tabi rahat hayat ve mutluluk aşkla birlikte yürüyor mu orasını da düşünmek gerek.
  İnsanların ürettiği çoğu şey acının ürünüdür. Çünkü insanoğlu acılarına çözüm bulmak için bir şeyler ile uğraşmışlardır. Tanrılar, mitler, ruhlar daha daha sayamadığım birçok şey acılarına çözüm bulmak için türetilen şeyler olmuştur. 
  Mutluluk insanların en çok arayıp ta bulamadığı tek şeydir. Hep bulunduğu zannedilir ama hiçbir zaman bulunmaz. Çünkü hayatın içinde mutluluk denen kavram yoktur. Sadece acıyı görmemezlikten gelerek mutlu olamaya çalışır çoğu zaman bunu da beceremeyiz. Böylece mutluluğun peşinden koşarak ömrümüzü bitiririz. 
  Neslini devam ettirmek ilk başta içgüdüsel bir kavram olarak insanın gözüne çarpıyor ama ben bu konuda biraz şüphelerim var. Şöyle düşünsek cinsel ilişkiye girmek zevk değil de acı veren bir şey olsaydı insanoğlu yine de bu dünyaya çocuk getirir miydi? 

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

ARADA KALMAK

Resim
   Bazen delice yaşamak, bazen de bir dakika bile yaşayacak gücü kendimde bulamıyorum. Belki de ölmek en iyi çözümdü hayatta. Belki de değil bilmiyorum. Bilsem belki yapardım da bana göre doğru olanı. Belki de yaptığım şey bana göre doğru olan o idi. Belki değildi de. Doğru zaten kişiden kişiye değişen bir olgu değil mi ki? Ne yapmam lazım şimdi benim nasıl yaşamam lazım ya da yaşamamam. Hangisine karar vermem lazım. Tabi hemen yaşamaya bağlanmak lazım dediğinizi duydum gibi. Niye bağlanmam lazım ki sebebi ne? Beni bağlayan şey ne? Belki de ölümden korktuğumuz için bizi hayata bağlayan şeyleri biz kendimiz oluşturuyoruz. Niye oluşturuyoruz? Yaşamayalım ölelim hepimiz? Hayatımızda oluşturduğumuz şeyler hep yaşamak ve ölümden korktuğumuz için değil mi zaten? İnsan niye ölümden korkar ki? Bilinmezlik olabilir mi? Ona bakarsak yaşamakta da bir bilinmezlik var. Ama yaşamakta az olsa da yarının ne olacağını kestirebiliyoruz ama ne kadar işte. Hayata bağlayan belki bu küçücük umuttur. Be
Devamı

BİZ ASLINDA İKİ KİŞİYİZ

     İç sesim peşimi bırakmıyor yine. Biz ne güzel anlaşıyoruz onunla. Bana destek olan o aslında bazen de ben ona destek oluyorum.       Yine bir gün tartışıyoruz bu halimizin ne olacağı hakkında o konuşuyor ben dinliyorum ama ben konuştuğumda genelde o dinlemiyor müdahale ediyor hep " Yok öyle değil deyip duruyor."      O beni hayallerle ve yarının umuduyla ayakta tutmaya çalışıyor ama benim realistliğim ön plana çıkıyor. Ben hayat acılarla dolu diyorum.  O yok tuturmuş yarın her şey daha iyi olacak deyip duruyor.     Diyorum bak sana anlatayım hayat niye acılarla dolu olduğunu düşünüyorum;  çocukluğunu düşün biraz.  Nerde büyüdük biz köyde ve mutlu değildik orada şehre gittiğimiz zaman parklarla, arabalarla dolu bir yer ayrıca internet kafeler, oyun alanları bir sürü şey bize cennet gibi geliyordu. Ne oldu sonra büyüyüp çıktık köyden şehire yerleştik, bu sefer o cennet bize sıradan bir yer haline geldi. Ayrıca aynı zamanda okul biter üniversiteye gidip mutlu oluruz hayalin
Devamı

İNCE ÇİZGİ

Resim
     Ölüm!!!    İnsanoğlunun yıllarca kafa yorduğu bir kavram ve daha da kafa yormaya devam ediyor. Masallar “Bir varmış bir yokmuş” ile başlar. Fakat biz o zaman çocuktuk fark edemezdik bu ayrıntıyı hatta bu cümleyle başladığı için aramızda bir dalga konusu haline gelmişti. “Eee neymiş bir varmış bir yokmuş başka” der geçerdik. Masallarda bu büyük cümleyi yerleştirmekte de yaşadığımız coğrafyanın ne kadar acılarla yoğrulduğunun bir göstergesidir.    Bende şimdi tam bu cümlenin bulunduğu ince çizgide yürüyorum. Nitekim bütün canlılar bu çizgide fakat bunu bilinçli olarak düşündüğümüz zamanlar çok az. Bunu düşünmek ne kadar anlamlı ya da anlamsız bilmiyorum.    Çoğu planlarımız yarın için fakat biz yarın var olacak mıyız? Orası muamma. Hayatın çoğu şeyi zaten yarının umudu üzerine kurulu. Biz yoksak yarın da yok. Fakat bu yarın için neler yapılmıyor ki. Ömer Hayyam’ın “Ben olmayınca bu güller, bu serviler yok.   Kızıl dudakla, mis kokulu şaraplar yok.   Sabahlar, akşamlar, s
Devamı