“HER ŞEY BOŞ”

   

   İnsan niye hep bir şeyler için çabalar? Birincil ihtiyaçlar içgüdüsel istekler. Yani bilinç dışı gerçekleşen ya da bilinçle yenmesi çok zor olan şeylerdir. Diğer şeyler peki, onları yapabilmek için niye o kadar edinip didiniriz? 

   Aslında bu didinmenin gereksiz olduğunu, yaşlı insanların yaşamlarına baktığımızda çok kolay anlarız. Sohbetlerinin iki cümlesinden birisi “Her şey boş”. İnsanlar bu cümleyi çok klişe olarak görür. Fakat bana sorarsanız bu cümle çok derin anlamlar içeriyor. İçinde, yaşanılan acı, tatlı her şey mevcut. Aklınıza ne gelebiliyorsa her şeyyy. Hatta, hayatta en büyük olarak gördüğümüz aşk ve para bile. 

   Acaba yaşlı olan insanlar ölüme yaklaştıkların için mi böyle düşünüyorlar? Şimdilik en büyük sebep bu olarak duruyor. Genç yaşta ölümcül hastalığa yakalanan insanlarda böyle düşünür genellikle. Böyle düşünmeleri gayet normal çünkü biz öldükten sonra yaşadığımız her şey bir duman gibi uçup gidiyor. 

  Peki diğer insanlar niye böyle düşünmüyor? Ne zaman öleceğimizi bilmiyoruz sonuçta. Bunu yoldan bir insanı çevirip sorduğumuzda herkes onaylar. Aslında ölmek bazen çok kolay bazen de çok basit gerçekleşen bir olgudur. Bu başka bir konu şimdilik kendi konumuza dönelim. 

  Ölümcül bir şey yaşayıp ve bundan kurtulan insanlara bakıldığında da ilk başlarda “Her şey boş” cümlesini onlarda da duymaya başlıyoruz. Fakat zamanla onlarda yavaş yavaş ölüm olgusunu gerçek olduğunu üzerinden atmaya başlıyorlar. Bunun da sebepleri var tabi çünkü insanoğlu yaşadığı her şeyin biteceğine inanmak istemiyor. Bunun için ölümden sonra başka bir hayat olduğuna inanmaya meyillidir. 

    Yaşlı ya da ölümcül bir hastalığa yakalanan bir insan, tüm benliği ile ölümün gerçek bir olgu olduğunu anlıyor. Fakat diğer insanlar mantıksal olarak bunu, ne kadar kabul etseler de bir tarafı hep reddediyor.