DÖNGÜ

   

   Sabah yorgun olarak uyandım. Zaten ben çoğu zaman yorgun uyanırım yataktan. Yorgunluk yetmiyormuş gibi bir de can sıkıntısı bana yapıştı bugün. Can havliyle kendimi odadan dışarı attım. Niye insan canı sıkıldığı zaman kendini dışarı atar orasını da bilmiyorum. 
   Yollarda boş boş yürümeye başladım sırtımda çanta ile. İnsanlar iş yerlerini yavaş yavaş açmaya başlıyorlardı. Günlük 40-50 liraya çalışan öğrenciler gözüme çarpıyordu. Onlarda para kazanma ile okuma arasında sıkışıp kalan insanlardı. 

   Yürürken karnımın acıktığının farkına vardım. Köşede simit satan elli yaşlarında adam gözüme çarptı. Hem o para kazansın diye hem de biraz karnımı doyurmak için aldım bir simit. Fakat bir lokma aldıktan sonra yemeden çantaya attım. Yolda yürürken simitçiyi düşünmeye başladım. Ama sadece düşünmekte kaldı. 
   Birden kendimi kalabalık bir ortamda buldum. Herkes bir yerlere koşturuyorlardı. Sanırım çoğu işe yetişmek için koşturuyorlardı. Sonra bir bara girdim. Kimse yoktu ortalıkta sadece etrafı silen bir genç vardı. O da çalışma ile okuma arasında sıkışan bir insandı büyük ihtimalle. “Günaydın” deyip oturdum bir masaya. Tabi gün aydınlanmıştı insanlar için. Şaşırır bir vaziyette yanıma gelip “ Abi ne alırdın” dedi. Bir bira isteyip içmeye başladım. Çantamdan Yusuf Atılgan’ın “Aylak Adam” kitabını alıp okumaya başladım. Kendimi ana karakter olan C. gibi hissetmeye başladım. 
   Yine kalabalığın içinde buldum kendimi saate baktığımda saat 17.30 olmuştu. İnsanlar işten çıkıp oraya doluşmuştu. Kitabımı kapatıp çantama attım. Yan masalara kulak vermeye başladım. Bazıları eşlerinden, bazıları işten, bazıları geçim sıkıntısında şikayet ediyorlardı. Ama ilerde mutlu olma konusunda hiç umutları bitmiyorlardı. Çözüm buluyorlardı hayatları için. Ama hayatları bu çözümlerle ne kadar düzelir bilmiyorum. 
   Hesabı ödeyip çıktım dışarı. Hava kararmıştı. Eve doğru yürümeye başladım. Yine tekrar eski hayatıma döndüm. Oda aynı, yatak aynı duruyor. Yatağa uzanıp uyumaya çalıştım. Uyudum zar zor bir şekilde. 
   Sabah kalkıp koştura koştura işe yetiştim.

Yorumlar

  1. niserun30 Nisan 2018 10:12

    ''...
    Bazıları eşlerinden, bazıları işten, bazıları geçim sıkıntısında şikâyet ediyorlardı. Ama ilerde mutlu olma konusunda hiç umutları bitmiyorlardı. Çözüm buluyorlardı hayatları için.''

    Bana göre umut etmek hayatın sebebiyet verdiği yaralara merhem sürmektir.Yazınıza sağlık,beğenerek okudum

    YanıtlaSil

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

ARADA KALMAK

Resim
   Bazen delice yaşamak, bazen de bir dakika bile yaşayacak gücü kendimde bulamıyorum. Belki de ölmek en iyi çözümdü hayatta. Belki de değil bilmiyorum. Bilsem belki yapardım da bana göre doğru olanı. Belki de yaptığım şey bana göre doğru olan o idi. Belki değildi de. Doğru zaten kişiden kişiye değişen bir olgu değil mi ki? Ne yapmam lazım şimdi benim nasıl yaşamam lazım ya da yaşamamam. Hangisine karar vermem lazım. Tabi hemen yaşamaya bağlanmak lazım dediğinizi duydum gibi. Niye bağlanmam lazım ki sebebi ne? Beni bağlayan şey ne? Belki de ölümden korktuğumuz için bizi hayata bağlayan şeyleri biz kendimiz oluşturuyoruz. Niye oluşturuyoruz? Yaşamayalım ölelim hepimiz? Hayatımızda oluşturduğumuz şeyler hep yaşamak ve ölümden korktuğumuz için değil mi zaten? İnsan niye ölümden korkar ki? Bilinmezlik olabilir mi? Ona bakarsak yaşamakta da bir bilinmezlik var. Ama yaşamakta az olsa da yarının ne olacağını kestirebiliyoruz ama ne kadar işte. Hayata bağlayan belki bu küçücük umuttur. Be
Devamı

İNCE ÇİZGİ

Resim
     Ölüm!!!    İnsanoğlunun yıllarca kafa yorduğu bir kavram ve daha da kafa yormaya devam ediyor. Masallar “Bir varmış bir yokmuş” ile başlar. Fakat biz o zaman çocuktuk fark edemezdik bu ayrıntıyı hatta bu cümleyle başladığı için aramızda bir dalga konusu haline gelmişti. “Eee neymiş bir varmış bir yokmuş başka” der geçerdik. Masallarda bu büyük cümleyi yerleştirmekte de yaşadığımız coğrafyanın ne kadar acılarla yoğrulduğunun bir göstergesidir.    Bende şimdi tam bu cümlenin bulunduğu ince çizgide yürüyorum. Nitekim bütün canlılar bu çizgide fakat bunu bilinçli olarak düşündüğümüz zamanlar çok az. Bunu düşünmek ne kadar anlamlı ya da anlamsız bilmiyorum.    Çoğu planlarımız yarın için fakat biz yarın var olacak mıyız? Orası muamma. Hayatın çoğu şeyi zaten yarının umudu üzerine kurulu. Biz yoksak yarın da yok. Fakat bu yarın için neler yapılmıyor ki. Ömer Hayyam’ın “Ben olmayınca bu güller, bu serviler yok.   Kızıl dudakla, mis kokulu şaraplar yok.   Sabahlar, akşamlar, s
Devamı

BİZ ASLINDA İKİ KİŞİYİZ

     İç sesim peşimi bırakmıyor yine. Biz ne güzel anlaşıyoruz onunla. Bana destek olan o aslında bazen de ben ona destek oluyorum.       Yine bir gün tartışıyoruz bu halimizin ne olacağı hakkında o konuşuyor ben dinliyorum ama ben konuştuğumda genelde o dinlemiyor müdahale ediyor hep " Yok öyle değil deyip duruyor."      O beni hayallerle ve yarının umuduyla ayakta tutmaya çalışıyor ama benim realistliğim ön plana çıkıyor. Ben hayat acılarla dolu diyorum.  O yok tuturmuş yarın her şey daha iyi olacak deyip duruyor.     Diyorum bak sana anlatayım hayat niye acılarla dolu olduğunu düşünüyorum;  çocukluğunu düşün biraz.  Nerde büyüdük biz köyde ve mutlu değildik orada şehre gittiğimiz zaman parklarla, arabalarla dolu bir yer ayrıca internet kafeler, oyun alanları bir sürü şey bize cennet gibi geliyordu. Ne oldu sonra büyüyüp çıktık köyden şehire yerleştik, bu sefer o cennet bize sıradan bir yer haline geldi. Ayrıca aynı zamanda okul biter üniversiteye gidip mutlu oluruz hayalin
Devamı