SAHTE

   

   Bugün dışarı çıkıp ayaklarımın altı şişene kadar yürüdüm sokaklarda. Yürürken kafamda tam olarak ne sıkıntı olduğunu çözemediğim şeyler vardı. İçmediğim halde sarhoş gibi dolanıyordum. Sonra kendimi bir AVM'de bir bankta otururken buldum. Ayaklarımın niye beni buraya getirdiğini düşündüm ama bulamadım. Kafamı kaldırdım, önümden insanlar karınca sürüleri gibi bir yerlere girip çıkıyorlardı. Sanki dünyaya alış-veriş yapmak için gelmişler diye düşündüm. Bu kadar parayı nereden  getirdiklerini de bilmiyorum. Belki de sadece topluma zengin görünmek için bir aylık maaşlarını telefon almak, marka giyinmek, lüks yerlerde yemek yemek ve bir şeyler içmek, sevgililerine ve eşlerine hediyeler almak için harcıyorlardı. Buna rağmen çoğu insan mutlu görünüyor. Bu devirde her şeyin sahte yaşandığı gibi belki mutlulukları ve gülüşleri de sahte idi. “ İyi düşün iyi olsun” diye bir söz var. Biz her şeyi kendi çıkarımıza göre yorumladığımız için bu güzelim cümleyi de mahvettik. Biz bu cümleden acı olan gerçeklerle yüzleşmemeyi, kendimizi kandırmayı öğrendik. 
   Birden kendime gelip, bu sahte hayatlardan uzaklaşmak için hızlı adımlarla seğirtip dışarı çıktım. Ayaklarımın götürdüğü yeri hiç sorgulamadan sadece yürüdüm. Kendimi sahil kenarında buldum. Belki ayaklarım da insanlardan sıkıldığı için beni buraya getirdi. Fakat burasıda AVM kadar olmazsa da yine bir sürü insan vardı. Bir banka oturup denizi seyrettim boş gözlerle. Deniz şairlerin ve yazarların tasvir ettikleri kadar romantik gelmiyordu. Denizin beni çeken kısmı, gözümün alabildiğince büyük bir boşluk olmasıdır. 
   Etrafımda yine insan sesleri. Belki onlarda insanlardan sıkılıp, buraya gelmişlerdi. Fakat burada da çok fark yoktu. İnsanlar mutlu olabilmek için sahte hayatlara sarılmışlardı. Gençlik zamanındaki en üst duygu olan aşk duygusu bile çıkar ilişkisine dönüşmüş. Birkaç gün önce gördüğüm sevgililer, şimdi başka insanlar ile sevişiyorlardı. İlişkiler bile artık aylık, haftalık, olmaya başlamış gibi. İlerde günlük sevgililer moda olur artık. Bir aşk duygusu kalmıştı insanlara, onu da yok etmeyi başardılar. Robot üretmeye çalışırken kendimiz robotlaşmaya başladık. 
   Artık akşam olmuştu kalktım yürüdüm yine. Aradığımı bulamamıştım. Tabi tam olarak ne aradığımı da bilmiyorum. Fakat insanlardan uzaklaşmak istiyorum orası kesin. Yol kenarından iki bira alıp eve gittim. İstediğim tek şey gerçekleşmiş ve ayaklarımın altı şişmişti. Sadece odamda insanlardan uzaklaşabiliyordum. 
   Bende sahte hayatlardan uzaklaşabilmek için kitaplarıma ve biraya sarılıyorum. Bu da çözüm üretmiyor, insan kendini tam olarak toplumdan soyutlayamıyor. Bakalım sonumuz ne olacak.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

ARADA KALMAK

Resim
   Bazen delice yaşamak, bazen de bir dakika bile yaşayacak gücü kendimde bulamıyorum. Belki de ölmek en iyi çözümdü hayatta. Belki de değil bilmiyorum. Bilsem belki yapardım da bana göre doğru olanı. Belki de yaptığım şey bana göre doğru olan o idi. Belki değildi de. Doğru zaten kişiden kişiye değişen bir olgu değil mi ki? Ne yapmam lazım şimdi benim nasıl yaşamam lazım ya da yaşamamam. Hangisine karar vermem lazım. Tabi hemen yaşamaya bağlanmak lazım dediğinizi duydum gibi. Niye bağlanmam lazım ki sebebi ne? Beni bağlayan şey ne? Belki de ölümden korktuğumuz için bizi hayata bağlayan şeyleri biz kendimiz oluşturuyoruz. Niye oluşturuyoruz? Yaşamayalım ölelim hepimiz? Hayatımızda oluşturduğumuz şeyler hep yaşamak ve ölümden korktuğumuz için değil mi zaten? İnsan niye ölümden korkar ki? Bilinmezlik olabilir mi? Ona bakarsak yaşamakta da bir bilinmezlik var. Ama yaşamakta az olsa da yarının ne olacağını kestirebiliyoruz ama ne kadar işte. Hayata bağlayan belki bu küçücük umuttur. Be
Devamı

BİZ ASLINDA İKİ KİŞİYİZ

     İç sesim peşimi bırakmıyor yine. Biz ne güzel anlaşıyoruz onunla. Bana destek olan o aslında bazen de ben ona destek oluyorum.       Yine bir gün tartışıyoruz bu halimizin ne olacağı hakkında o konuşuyor ben dinliyorum ama ben konuştuğumda genelde o dinlemiyor müdahale ediyor hep " Yok öyle değil deyip duruyor."      O beni hayallerle ve yarının umuduyla ayakta tutmaya çalışıyor ama benim realistliğim ön plana çıkıyor. Ben hayat acılarla dolu diyorum.  O yok tuturmuş yarın her şey daha iyi olacak deyip duruyor.     Diyorum bak sana anlatayım hayat niye acılarla dolu olduğunu düşünüyorum;  çocukluğunu düşün biraz.  Nerde büyüdük biz köyde ve mutlu değildik orada şehre gittiğimiz zaman parklarla, arabalarla dolu bir yer ayrıca internet kafeler, oyun alanları bir sürü şey bize cennet gibi geliyordu. Ne oldu sonra büyüyüp çıktık köyden şehire yerleştik, bu sefer o cennet bize sıradan bir yer haline geldi. Ayrıca aynı zamanda okul biter üniversiteye gidip mutlu oluruz hayalin
Devamı

İNCE ÇİZGİ

Resim
     Ölüm!!!    İnsanoğlunun yıllarca kafa yorduğu bir kavram ve daha da kafa yormaya devam ediyor. Masallar “Bir varmış bir yokmuş” ile başlar. Fakat biz o zaman çocuktuk fark edemezdik bu ayrıntıyı hatta bu cümleyle başladığı için aramızda bir dalga konusu haline gelmişti. “Eee neymiş bir varmış bir yokmuş başka” der geçerdik. Masallarda bu büyük cümleyi yerleştirmekte de yaşadığımız coğrafyanın ne kadar acılarla yoğrulduğunun bir göstergesidir.    Bende şimdi tam bu cümlenin bulunduğu ince çizgide yürüyorum. Nitekim bütün canlılar bu çizgide fakat bunu bilinçli olarak düşündüğümüz zamanlar çok az. Bunu düşünmek ne kadar anlamlı ya da anlamsız bilmiyorum.    Çoğu planlarımız yarın için fakat biz yarın var olacak mıyız? Orası muamma. Hayatın çoğu şeyi zaten yarının umudu üzerine kurulu. Biz yoksak yarın da yok. Fakat bu yarın için neler yapılmıyor ki. Ömer Hayyam’ın “Ben olmayınca bu güller, bu serviler yok.   Kızıl dudakla, mis kokulu şaraplar yok.   Sabahlar, akşamlar, s
Devamı