YAŞAMAK VE ÖLMEK ARASINDA KALMAK


    Bazen yaşamak, bir an erken bir şekilde ölümümü istiyorum. Ama cesaret edip ölemiyorum. Niye yaşadığımı da çok düşünüyorum ama bir türlü bulamıyorum. Ne ölebiliyorum ne de yaşayabiliyorum arada kalmışım işte. Ne olacak bende tam olarak bilmiyorum. Keşke ölsem diyorum. Düşünüyorum da ilerde yaşayacağım hayatında hiçbir anlamı yok. Şimdiki sıkıntılar bitecek başka sıkıntılar başlayacak böyle böyle hayat bitip gidecek. Biz de mutluluğu umut ederek ya da her şeyi kabullenmiş bir şekilde ölüp gideceğiz. Ama insanlar bunu hiçbir şekilde kabul etmek istemiyoruz. Böyle düşünen insanlara da melankolik deniliyor işte. Bence melankolik olmak hiçte kötü bir şey değil. Gerçeklerle yüzleşmek demektir. Bize hep kötü olarak öğretilmiş.
   Normal düşünmemek her zaman toplum tarafından dışlanmak demektir. Ya da hasta olarak görmek. Onlar mı hasta yoksa biz mi orasına da siz karar verin. Baştan söyleyeyim bu hastalıksa ya da değilse her türlü kabulüm ben bu yolu seçtim hayatta, sonucu nereye çıkarsa çıksın umurum da değil sonucu ölüm bile olsa razıyım artık. 

   Mutlu da olmak istemiyorum fakat sevdiğim şeylerle uğraşıp onlarla dertlenmek istiyorum. Onlarla melankolik takılmak istiyorum. Sevemediğim bir şeylerle uğraşıp onlarla mutsuzluğu kabul etmiyorum. Fakat Hakan GÜNDAY’ın bir sözü vardır. “Hayat seni öyle bir noktaya getirir ki kendini sevdiğinle savaşırken ve nefret ettiğinle sevişirken bulursun. Üzülürsün, pişman olursun. Sonra biraz zaman geçer ve tersinin bu dünyada işlemediğini anlarsın.” Hayat belki de bunu gösterecektir bize. Gösterecek değil gösteriyor aslında. 
 İleriye dönük hiçbir umudum yok ama bir türlü de vazgeçemiyorum bu hayattan. Niye olduğunu çok düşünüyorum ama her zaman başka cevaplar buluyorum. Belki kendimi kandırıyorumdur. Bilmiyorum. Biliyorum aslında her şey umut denilen şeyin altından çıkıyor. Nietzsche dediği gibi “Umut kötülüklerin en kötüsüdür. İşkenceyi uzatır.” Umut denilen şey bitse her şey bitecek aslında. Umarım bir an erken biter. 

   Hadi iyi geceler mutlu olma hayalleriyle yaşan insanlar. Hepinizi başarılar diliyorum…

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

ARADA KALMAK

Resim
   Bazen delice yaşamak, bazen de bir dakika bile yaşayacak gücü kendimde bulamıyorum. Belki de ölmek en iyi çözümdü hayatta. Belki de değil bilmiyorum. Bilsem belki yapardım da bana göre doğru olanı. Belki de yaptığım şey bana göre doğru olan o idi. Belki değildi de. Doğru zaten kişiden kişiye değişen bir olgu değil mi ki? Ne yapmam lazım şimdi benim nasıl yaşamam lazım ya da yaşamamam. Hangisine karar vermem lazım. Tabi hemen yaşamaya bağlanmak lazım dediğinizi duydum gibi. Niye bağlanmam lazım ki sebebi ne? Beni bağlayan şey ne? Belki de ölümden korktuğumuz için bizi hayata bağlayan şeyleri biz kendimiz oluşturuyoruz. Niye oluşturuyoruz? Yaşamayalım ölelim hepimiz? Hayatımızda oluşturduğumuz şeyler hep yaşamak ve ölümden korktuğumuz için değil mi zaten? İnsan niye ölümden korkar ki? Bilinmezlik olabilir mi? Ona bakarsak yaşamakta da bir bilinmezlik var. Ama yaşamakta az olsa da yarının ne olacağını kestirebiliyoruz ama ne kadar işte. Hayata bağlayan belki bu küçücük umuttur. Be
Devamı

İNCE ÇİZGİ

Resim
     Ölüm!!!    İnsanoğlunun yıllarca kafa yorduğu bir kavram ve daha da kafa yormaya devam ediyor. Masallar “Bir varmış bir yokmuş” ile başlar. Fakat biz o zaman çocuktuk fark edemezdik bu ayrıntıyı hatta bu cümleyle başladığı için aramızda bir dalga konusu haline gelmişti. “Eee neymiş bir varmış bir yokmuş başka” der geçerdik. Masallarda bu büyük cümleyi yerleştirmekte de yaşadığımız coğrafyanın ne kadar acılarla yoğrulduğunun bir göstergesidir.    Bende şimdi tam bu cümlenin bulunduğu ince çizgide yürüyorum. Nitekim bütün canlılar bu çizgide fakat bunu bilinçli olarak düşündüğümüz zamanlar çok az. Bunu düşünmek ne kadar anlamlı ya da anlamsız bilmiyorum.    Çoğu planlarımız yarın için fakat biz yarın var olacak mıyız? Orası muamma. Hayatın çoğu şeyi zaten yarının umudu üzerine kurulu. Biz yoksak yarın da yok. Fakat bu yarın için neler yapılmıyor ki. Ömer Hayyam’ın “Ben olmayınca bu güller, bu serviler yok.   Kızıl dudakla, mis kokulu şaraplar yok.   Sabahlar, akşamlar, s
Devamı

BİZ ASLINDA İKİ KİŞİYİZ

     İç sesim peşimi bırakmıyor yine. Biz ne güzel anlaşıyoruz onunla. Bana destek olan o aslında bazen de ben ona destek oluyorum.       Yine bir gün tartışıyoruz bu halimizin ne olacağı hakkında o konuşuyor ben dinliyorum ama ben konuştuğumda genelde o dinlemiyor müdahale ediyor hep " Yok öyle değil deyip duruyor."      O beni hayallerle ve yarının umuduyla ayakta tutmaya çalışıyor ama benim realistliğim ön plana çıkıyor. Ben hayat acılarla dolu diyorum.  O yok tuturmuş yarın her şey daha iyi olacak deyip duruyor.     Diyorum bak sana anlatayım hayat niye acılarla dolu olduğunu düşünüyorum;  çocukluğunu düşün biraz.  Nerde büyüdük biz köyde ve mutlu değildik orada şehre gittiğimiz zaman parklarla, arabalarla dolu bir yer ayrıca internet kafeler, oyun alanları bir sürü şey bize cennet gibi geliyordu. Ne oldu sonra büyüyüp çıktık köyden şehire yerleştik, bu sefer o cennet bize sıradan bir yer haline geldi. Ayrıca aynı zamanda okul biter üniversiteye gidip mutlu oluruz hayalin
Devamı