ÖLÜMÜ DÜŞÜNMEK

  

   İnsan ölümü sözle hep dile getirir  fakat ölüme gerçekten yaklaşmak apayrı bir duygudur. İnsan sanki bir boşlukta süzülüyormuş gibi hisseder. Hayatta en önem verdiğimiz şeyler birden öyle sıradan ve önemsiz gelmeye başlar ki. Bu şeylere bu kadar  çok üzüldüğümüze üzülürüz. Bunu en iyi örnekleri, ölümle arasında ince bir çizgi kalan insanlardan anlaşılır. Şimdi bütün insanlar için bu geçerli diyeceksiniz fakat diğer insanlar sonsuza kadar yaşayacakmış gibi düşünme eğilimindedir. 
   Kim sabah kalktığında ya da akşam uyuduğunda ben yarın hayatta olmayabilirim diye düşünür. Bunu düşünmek mi yoksa düşünmemek daha iyi bilmiyorum tam olarak. Fakat insan bunu düşünse hayatta bu kadar çok kötülük ve doymamazlık olmazdı belki. Bir yönden de insan bir şeyler üretebilmek için bu kadar çabalar mıydı bilmiyorum. İnsanın kendi kârı olmadığı bir şey üzerinde düşünmez ve kafa yormaz diye düşünüyorum. İnsanlık umrunda değildir. Fakat bunun için düşünen kafa yoran insanlar var dünyada. Bu insanlar ölümü düşünüp dünyada bir iz bırakmak için mi yaparlar bilmiyorum. Fakat şurası da var, insan dünyada bir iz bırakmazsa, öldüğü zaman sanki hiç dünyaya gelmemiş gibi olmaz mı? Bu duygu ile yaşayabilir mi insan? Belki de bu duygu ile yaşamak ağır geldiği için insanlar çocuk dünyaya getiriyordur ya da bir üretim yapma ihtiyacı hissediyordur. Belki de dinler bunun için ortaya çıkmıştır. Çünkü hemen hemen bütün dinler sonsuzluk vadeder. " Bu dünyadan sonra insanı sonsuz bir yaşam bekler." der.     Tam olarak ölümü düşünmek ne getirir bende bilmiyorum. Yaşayıp yaşamamak istediğimi de bilmiyorum. Kafama böyle şeyler takılıp duruyor. Niye takılır orasını da bilmiyorum. Bende bütün insanlar gibi çok düşünmeden insanın içgüdülerinin istediğine göre yaşamayı niye beceremediğimi de anlamıyorum. Sonum ne olacak orasını da bilmiyorum. Kısacası bende ne bok olduğumu bilmiyorum. 

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

ARADA KALMAK

Resim
   Bazen delice yaşamak, bazen de bir dakika bile yaşayacak gücü kendimde bulamıyorum. Belki de ölmek en iyi çözümdü hayatta. Belki de değil bilmiyorum. Bilsem belki yapardım da bana göre doğru olanı. Belki de yaptığım şey bana göre doğru olan o idi. Belki değildi de. Doğru zaten kişiden kişiye değişen bir olgu değil mi ki? Ne yapmam lazım şimdi benim nasıl yaşamam lazım ya da yaşamamam. Hangisine karar vermem lazım. Tabi hemen yaşamaya bağlanmak lazım dediğinizi duydum gibi. Niye bağlanmam lazım ki sebebi ne? Beni bağlayan şey ne? Belki de ölümden korktuğumuz için bizi hayata bağlayan şeyleri biz kendimiz oluşturuyoruz. Niye oluşturuyoruz? Yaşamayalım ölelim hepimiz? Hayatımızda oluşturduğumuz şeyler hep yaşamak ve ölümden korktuğumuz için değil mi zaten? İnsan niye ölümden korkar ki? Bilinmezlik olabilir mi? Ona bakarsak yaşamakta da bir bilinmezlik var. Ama yaşamakta az olsa da yarının ne olacağını kestirebiliyoruz ama ne kadar işte. Hayata bağlayan belki bu küçücük umuttur. Be
Devamı

BİZ ASLINDA İKİ KİŞİYİZ

     İç sesim peşimi bırakmıyor yine. Biz ne güzel anlaşıyoruz onunla. Bana destek olan o aslında bazen de ben ona destek oluyorum.       Yine bir gün tartışıyoruz bu halimizin ne olacağı hakkında o konuşuyor ben dinliyorum ama ben konuştuğumda genelde o dinlemiyor müdahale ediyor hep " Yok öyle değil deyip duruyor."      O beni hayallerle ve yarının umuduyla ayakta tutmaya çalışıyor ama benim realistliğim ön plana çıkıyor. Ben hayat acılarla dolu diyorum.  O yok tuturmuş yarın her şey daha iyi olacak deyip duruyor.     Diyorum bak sana anlatayım hayat niye acılarla dolu olduğunu düşünüyorum;  çocukluğunu düşün biraz.  Nerde büyüdük biz köyde ve mutlu değildik orada şehre gittiğimiz zaman parklarla, arabalarla dolu bir yer ayrıca internet kafeler, oyun alanları bir sürü şey bize cennet gibi geliyordu. Ne oldu sonra büyüyüp çıktık köyden şehire yerleştik, bu sefer o cennet bize sıradan bir yer haline geldi. Ayrıca aynı zamanda okul biter üniversiteye gidip mutlu oluruz hayalin
Devamı

İNCE ÇİZGİ

Resim
     Ölüm!!!    İnsanoğlunun yıllarca kafa yorduğu bir kavram ve daha da kafa yormaya devam ediyor. Masallar “Bir varmış bir yokmuş” ile başlar. Fakat biz o zaman çocuktuk fark edemezdik bu ayrıntıyı hatta bu cümleyle başladığı için aramızda bir dalga konusu haline gelmişti. “Eee neymiş bir varmış bir yokmuş başka” der geçerdik. Masallarda bu büyük cümleyi yerleştirmekte de yaşadığımız coğrafyanın ne kadar acılarla yoğrulduğunun bir göstergesidir.    Bende şimdi tam bu cümlenin bulunduğu ince çizgide yürüyorum. Nitekim bütün canlılar bu çizgide fakat bunu bilinçli olarak düşündüğümüz zamanlar çok az. Bunu düşünmek ne kadar anlamlı ya da anlamsız bilmiyorum.    Çoğu planlarımız yarın için fakat biz yarın var olacak mıyız? Orası muamma. Hayatın çoğu şeyi zaten yarının umudu üzerine kurulu. Biz yoksak yarın da yok. Fakat bu yarın için neler yapılmıyor ki. Ömer Hayyam’ın “Ben olmayınca bu güller, bu serviler yok.   Kızıl dudakla, mis kokulu şaraplar yok.   Sabahlar, akşamlar, s
Devamı