RUH HALİM

   

   Ne yerimi değiştirmek , ne olduğum yerde kalmak istiyorum. Hiç bir yere sığdıramıyorum kendimi. Bazen dışarı çıkıp alabildiğince yürümek, sonra dışarı adım atacak gücü bulamıyorum kendimde. O gücü bulduğum zaman da bir bardak su için kalkmaktan eriniyorum. Bazen dünyayı ele geçirebilecek güçte, bazen de bir bok yapamayacağımı hissediyorum. Herkese tahammül edeceğim, bütün dünyaya. Sonra kendi kedime bile tahammül edemediğim aklıma geliyor.Kaç gündür böyle garip bir psikolojiye büründüm. 
   Gücüm olamadığı halde kendimi dışarı atabildim bugün. Yürüyerek ölünebilir mi onu düşünüyorum. Denemeye de kararlıyım bugün. Nefesim kesilene kadar, ayaklarım bi hal olana kadar yürüdüm. Ama ölmedim, ölemedim. Çünkü vücudum, düşüncelerime daha ağır bastı ve olduğum yere yığıldım. İnsanlar, bir hayvana bakar gibi bana bakıp gidiyorlardı önümden. Zar zor kendimi toparladım. Bir banka attım kendimi. Deneyimde başarısız olmuştum. Ama yılmayacağım tekrar tekrar deneyeceğim. Belki de denemeyeceğim bilmiyorum. Ruh halime bağlı…  Oturduğum yerde insanları izlemeye başladım. Sadece izledimm ve kendime baktım. Gözlerim doldu. Kendi halime üzülmeye başladım. Niye böyleyim ki bir türlü çözemedim gitti. Bir bok çözemiyorum ben. Tekrar yürüdüm ve yine ölebilmek için yürüdüm yürüdüm. 
   Gözlerimi açtığımda kendimi hastanede buldum. Kahrolsun yine başarısız olmuştum. Bazen ölmek çok basit gerçekleşir, bazen çok zor. Kendini öldürmenin bir sürü çeşidi var. Ama ben yürüyerek öleceğim…

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

ARADA KALMAK

Resim
   Bazen delice yaşamak, bazen de bir dakika bile yaşayacak gücü kendimde bulamıyorum. Belki de ölmek en iyi çözümdü hayatta. Belki de değil bilmiyorum. Bilsem belki yapardım da bana göre doğru olanı. Belki de yaptığım şey bana göre doğru olan o idi. Belki değildi de. Doğru zaten kişiden kişiye değişen bir olgu değil mi ki? Ne yapmam lazım şimdi benim nasıl yaşamam lazım ya da yaşamamam. Hangisine karar vermem lazım. Tabi hemen yaşamaya bağlanmak lazım dediğinizi duydum gibi. Niye bağlanmam lazım ki sebebi ne? Beni bağlayan şey ne? Belki de ölümden korktuğumuz için bizi hayata bağlayan şeyleri biz kendimiz oluşturuyoruz. Niye oluşturuyoruz? Yaşamayalım ölelim hepimiz? Hayatımızda oluşturduğumuz şeyler hep yaşamak ve ölümden korktuğumuz için değil mi zaten? İnsan niye ölümden korkar ki? Bilinmezlik olabilir mi? Ona bakarsak yaşamakta da bir bilinmezlik var. Ama yaşamakta az olsa da yarının ne olacağını kestirebiliyoruz ama ne kadar işte. Hayata bağlayan belki bu küçücük umuttur. Be
Devamı

BİZ ASLINDA İKİ KİŞİYİZ

     İç sesim peşimi bırakmıyor yine. Biz ne güzel anlaşıyoruz onunla. Bana destek olan o aslında bazen de ben ona destek oluyorum.       Yine bir gün tartışıyoruz bu halimizin ne olacağı hakkında o konuşuyor ben dinliyorum ama ben konuştuğumda genelde o dinlemiyor müdahale ediyor hep " Yok öyle değil deyip duruyor."      O beni hayallerle ve yarının umuduyla ayakta tutmaya çalışıyor ama benim realistliğim ön plana çıkıyor. Ben hayat acılarla dolu diyorum.  O yok tuturmuş yarın her şey daha iyi olacak deyip duruyor.     Diyorum bak sana anlatayım hayat niye acılarla dolu olduğunu düşünüyorum;  çocukluğunu düşün biraz.  Nerde büyüdük biz köyde ve mutlu değildik orada şehre gittiğimiz zaman parklarla, arabalarla dolu bir yer ayrıca internet kafeler, oyun alanları bir sürü şey bize cennet gibi geliyordu. Ne oldu sonra büyüyüp çıktık köyden şehire yerleştik, bu sefer o cennet bize sıradan bir yer haline geldi. Ayrıca aynı zamanda okul biter üniversiteye gidip mutlu oluruz hayalin
Devamı

İNCE ÇİZGİ

Resim
     Ölüm!!!    İnsanoğlunun yıllarca kafa yorduğu bir kavram ve daha da kafa yormaya devam ediyor. Masallar “Bir varmış bir yokmuş” ile başlar. Fakat biz o zaman çocuktuk fark edemezdik bu ayrıntıyı hatta bu cümleyle başladığı için aramızda bir dalga konusu haline gelmişti. “Eee neymiş bir varmış bir yokmuş başka” der geçerdik. Masallarda bu büyük cümleyi yerleştirmekte de yaşadığımız coğrafyanın ne kadar acılarla yoğrulduğunun bir göstergesidir.    Bende şimdi tam bu cümlenin bulunduğu ince çizgide yürüyorum. Nitekim bütün canlılar bu çizgide fakat bunu bilinçli olarak düşündüğümüz zamanlar çok az. Bunu düşünmek ne kadar anlamlı ya da anlamsız bilmiyorum.    Çoğu planlarımız yarın için fakat biz yarın var olacak mıyız? Orası muamma. Hayatın çoğu şeyi zaten yarının umudu üzerine kurulu. Biz yoksak yarın da yok. Fakat bu yarın için neler yapılmıyor ki. Ömer Hayyam’ın “Ben olmayınca bu güller, bu serviler yok.   Kızıl dudakla, mis kokulu şaraplar yok.   Sabahlar, akşamlar, s
Devamı