tuncayakın

       Bugün dışarı çıkıp ayaklarımın altı şişene kadar yürüdüm sokaklarda. Yürürken kafamda tam olarak ne sıkıntı olduğunu çözemediğim şeyler vardı. İçmediğim halde sarhoş gibi dolanıyordum. Sonra kendimi bir AVM'de bir bankta otururken buldum. Ayaklarımın niye beni buraya getirdiğini düşündüm ama bulamadım. Kafamı kaldırdım, önümden insanlar karınca sürüleri gibi bir yerlere girip çıkıyorlardı. Sanki dünyaya alış-veriş yapmak için gelmişler diye düşündüm. Bu kadar  parayı  nereden    getirdiklerini de bilmiyorum. Belki de sadece topluma zengin görünmek için bir aylık maaşlarını telefon almak, marka giyinmek, lüks yerlerde yemek yemek ve bir şeyler içmek, sevgililerine ve eşlerine hediyeler almak için harcıyorlardı. Buna rağmen çoğu insan mutlu görünüyor. Bu devirde her şeyin sahte yaşandığı gibi belki mutlulukları ve gülüşleri de sahte idi. “ İyi düşün iyi olsun” diye bir söz var. Biz her şeyi kendi çıkarımıza göre yorumladığımız için bu güzelim cümleyi de mahvettik. Biz

       Yaşamak ile derdim var benim. Yaşamanın ne olduğunu çözmem lazım. Ne sizce yaşamak? Ne yapıldığı zaman yaşamış olursun hayatı? Zevk aldığın şekilde yaşamak cevabını duyar gibiyim. Fakat ben hiçbir şeyden zevk almıyorum. Ayrıca zevk almak gözlerini her şeye kapatmak, sadece kendi hayatına bakmak ve bencillik değil mi? Her şeyde yetişemeyiz ki demi. Ama ne yapmamız lazım? Elimizden ne geliyorsa onu yapmak mantıklı fakat insan bir çukura düşmeden elinden ne geleceğini tahmin edebilir mi? O çukura düşmek için mutsuzluk ile yüzleşmek lazım.     Benim mutluluk ile de derdim var. Mutlu da olmak istemiyorum. Çünkü o da bir çözüm değil yaşamak için. Onunda sonu var. O da bitiyor.Bitmekle kalmıyor çokta uzun sürmüyor.     Hayatın acı üzerine kurulu olduğuna inanıyorum ben. Hep bir dertlerle uğraşıyoruz yaşam boyunca hiç bitmiyor bu dertler. Doğumla ilk oksijeni ciğerlerimize çekişle başlıyor. Sonra katlana katlana devam ediyor. Fakat bazen anlık zevk ve mutlulular yaşadığı